Surinaamse Dolfijn

De Surinaamse dolfijn wordt ook wel de Guiana Dolfijn of Profosu dolfijn genoemd.

In een groep van 100 tot 125 dolfijnen komen ze voor in de monding van de Surinamerivier. Deze Brakwater dolfijnen leven in een gebied van ongeveer 20 tot 25 vierkante kilometer in erg ondiepe water. De dolfijn is een kleine en heeft een grijze kleur meestal met een roze soms witte buik. Men vermoedt dat een combinatie van nieuwsgierigheid en het speelse karakter van de dolfijn ervoor zorgt dat ze veelvuldig contact hebben met andere diersoorten, waaronder de mens. Ook door de sterke sociale banden; ze zullen bij gewonde of zieke individuen blijven. Individuele dieren communiceren onder meer door een variëteit aan geluiden te maken, zoals klikken en fluitachtige geluiden.

Regelmatig zijn er testen gedaan met dolfijnen een er van was de zogenaamde spiegeltest, waarbij een dier voor een spiegel wordt geplaatst om te bepalen of het zijn spiegelbeeld herkent als zichzelf. De dolfijnen hebben een ontwikkelde Neocortex waardoor ze dingen herken en de mogelijkheid hebben om complexe emoties te beleven. Daarnaast toonden onderzoekers ook aan dat dolfijnen het aanwijzen van een voorwerp door een mens begrijpen. De Dolfijnen leerde ook om gereedschap te gebruiken. Onder andere aangeleerd gedrag werd ontdekt bij rivierdolfijnen in Brazilië, waar een aantal mannelijke dolfijnen stokjes en onkruid gebruikten als onderdeel van de geslachtsgemeenschap.

Een Japanse onderzoekers ontdekten dat de huid van de dolfijn steeds af schilfert, om de twee uur wordt de huid vernieuwt. De loslatende huidschilfers verminderen de waterwrijving doordat de waterstroom rond het lichaam kalmeert. Hierdoor gaat er minder energie verloren aan het overwinnen van de waterweerstand en verbruikt het dier minder energie bij het zwemmen. De huid is zacht. Dolfijnen hebben een flinke onderhuidse vetreserve, waardoor hun huidoppervlak een beetje veerkrachtig is. Als ze snel zwemmen, ontstaan er kleine golfjes in hun huid, alsof ze geribbeld is. Die golfjes gaan de turbulentie tegen.

Waarschijnlijk verwacht je het niet maar agressief gedrag kent de Dolfijn ook. De mannetjesdolfijnen reageren in omstandigheden van agressie op elkaar om waarschijnlijk dezelfde reden als de mens: onenigheden tussen vrienden en strijd om de vrouwtjes. Handelingen in agressiviteit kunnen zo intens worden dat getroffen dolfijnen soms verbannen worden als resultaat van een verloren gevecht.

De meeste dolfijnen hebben zowel onder als boven water een scherp zicht en hun gehoor is vergeleken met dat van de mens vele malen beter. Dolfijnen nemen geluidsfrequenties waar van 75 Hz tot 150.000 Hz; ter vergelijking: een mens neemt geluidsfrequenties waar van 20 Hz tot 20.000 Hz. Hoewel dolfijnen een kleine oor opening hebben aan beide zijden van hun kop neemt men aan dat geluiden onder water ook, zo niet enkel, door de onderkaak worden opgevangen en worden doorgegeven aan het binnenoor middels een met vet gevulde holte in de onderkaak. Wetenschappers vermoeden dat de tanden van een dolfijn zo zijn gerangschikt dat ze werken als een antenne.

Door verschillende touroperators worden er tripjes georganiseerd om de dolfijnen te spotten.